Autor Listu do Hebrajczyków przypomina, że wielokrotnie i na różne sposoby Bóg przemawiał do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Istotnie, w wojnie dobra ze złem trwającej od początku świata Pan Bóg wielokrotnie kierował do ludzi swoje przesłanie. Rzadko kiedy znajdował posłuch... Dlatego właśnie „ostatecznie\" posłał na świat swojego Syna. Ojciec nie tylko chciał nam objawić swoją wolę przez słowa późniejszego nauczania Chrystusa. Samo Jego przyjście na świat jest znakiem - konkretnym wyrażeniem woli Ojca. To, co wydawało się niemożliwym, tu staje się realne: Bóg staje się człowiekiem, Duch nieogarniony chciał się stać materialną, ograniczoną istotą. To też komunikat: Bóg chce być tak bardzo blisko człowieka, którego ukochał, że jest w stanie sam przyjąć jego ułomną naturę. To, że wybrał tak skrajnie ubogie warunki narodzin ma być dla nas znakiem, że w ogóle nie ceni On sobie dóbr materialnych - naszą uwagę pragnie zwrócić na dobra duchowe. To, że przyszedł na świat wśród najuboższych, jest znów znakiem, że nikim nie gardzi i ważnym dla Niego jest każdy człowiek - niezależnie od jego statusu materialnego czy naukowego.

   Pierwszymi ludźmi, którym pozwolił się oglądać byli pasterze powszechnie uznawani za oddalonych od ludzi i od Boga. Spędzali przecież wiele tygodni, a nawet miesięcy poza domem, nie mieli więc nawet możliwości zbierania się w świątyni czy synagodze. Ich też chce mieć blisko siebie. Kolejny znak to mędrcy ze wschodu. Normalnie, przez żydów uznawani byli za gojów, czyli przeznaczonych na potępienie, a jednak i oni dostąpili zaszczytu spotkania z Bogiem - Człowiekiem.

   Bóg mówi przez wszystko: i przez narodzenie Syna, i przez okoliczności tego wydarzenia, przez świadków itd. Do nas też mówi. Zawsze. Nie tylko przez karty Pisma św., ale i przez natchnienia, i w modlitwie, i przez innych ludzi. On ma swoje środki przekazu. Trzeba tylko umieć czytać.