Już od długiego czasu, a już z pewnością od Soboru Watykańskiego II poprzez nauczanie wszystkich współczesnych papieży, słyszymy nawoływanie do ewangelizacji. Niestety, świat dzisiejszy, nawet kraje od dawna katolickie, wymagają dziś nowej ewangelizacji, albo re -ewangelizacji. Z biegiem lat wytworzono wiele sposobów ewangelizowania, stworzono różne programy, rekolekcje, śpiewy czy hepeningi - wszystko po to, aby zainteresować współczesnych ludzi kwestią najistotniejszą, sprawą zbawienia.

   Zwykle jednak boimy się wyjść przed szereg. Aktywność na tym polu kojarzona jest zwykle z działalnością świadków Jehowy. Nie czujemy się bowiem wystarczająco przygotowani, nie cenimy zbyt wysoko naszych umiejętności nawiązywania kontaktów (zwłaszcza w zakresie wiary), dlatego najchętniej odstępujemy to pole godniejszym...

   Błąd! (Chciałoby się powiedzieć wiel-błąd...) Nic przecież nie dzieje się bez Bożego planu. Spójrzmy na bohaterów dzisiejszej Ewangelii: Jan Chrzciciel stał z dwoma uczniami dokładnie w miejscu, gdzie przechodził Chrystus. To nie przypadek. Nie było też dziełem przypadku, że jednym z nich był akurat Andrzej, brat Szymona Piotra. Gdy spytali Pana, gdzie mieszka, zaprosił ich do siebie. Wystarczyło zaprosić ich do domu, aby zachwycili się Mistrzem. Owo zauroczenie Jego postawą było na tyle silne, że Andrzej przyprowadził brata, a Pan natychmiast oznajmił mu jego przeznaczenie, przy okazji zmieniając imię na Kefas. Spójrzmy na ten schemat: Bóg stworzył okazję, Jan wskazał na Chrystusa, Andrzej poszedł za Nim, przyprowadził swego brata, a Pan zapowiedział mu przywódczą rolę w Kościele. Niby nic nadzwyczajnego, a dokonała się ewangelizacja o jakże wielkim znaczeniu dla całego Kościoła. Obyśmy my nie przegapili okazji do ukazywania Chrystusa innym, bo kto wie, jak wielkich dzieł możemy być współsprawcami, gdy tylko wykorzystamy okazję przez Boga stworzoną.