Można by, oczywiście, w kategoriach Bożego kaprysu rozważać kwestię wybrania - spośród wielu - jednego, niezbyt licznego narodu, aby stanowił Jego chlubę i chwałę przynosił Jego imieniu oraz odrzucenia zarazem pozostałych nacji, ostatecznie też Jego stworzeń. Tak zresztą wyobrażali sobie to synowie Jakuba. Problem w tym, że Pan Bóg niejednokrotnie przez swoich proroków dawał do zrozumienia, że nikogo nie wyłącza z zakresu swojej miłości. Tak więc sam przyszedł do ubogich, w najuboższych warunkach - pierwszy dowód na to, że nie wyklucza biednych. Najpierw pokazał się pasterzom, ludziom ze względu na swą pracę raczej rzadko śpieszących do synagogi. Dzisiejszy dzień jednak wykracza poza najśmielsze wyobrażenia żydów - poganom ukazuje się zanim objawi się członkom narodu wybranego.

   Taka jest właśnie logika Boża: nikogo nie wyłącza, nikogo nie wyklucza, ubogich i pogardzanych w szczególnej zachowuje opiece, a z ogromną miłością otwiera się na tych, którzy Go szczerze szukają, nawet (a może zwłaszcza?) na pogan.