Takiej arogancji w odniesieniu do spraw najistotniejszych, związanych ze świerą ducha, swerą boską i zbawieniem, świat jeszcze nie widział. Były co prawda kulty pogańskie, wymyśleni na podobieństwo ludzi bogowie, którzy tak naprawdę nie istnieli. Nie było jednak znane pojęcie ateizmu. Ale żeby tak totalnie kwestionować wszystko, co niematerialne, drwić sobie z największych świętości, szanować i apoteozować wszystkie poglądy - z wyjątkiem tych, które mocno zakotwiczone w doczesności, a do tego jeszcze przeciwne prawu Bożemu? Kwestia zbawienia wiecznego dla bohaterów dzisiejszego pierwszego czytania - przedstawicieli tamtejszego sposobu widzenia świata - była absolutnie priorytetowa. Potrafili sprzeczać się o tę kwestię, bo przecież było o co.

   To dobrze, że tak ważne były to sprawy dla apostołów i ich adwersarzy. Pytanie jednak: Dlaczego nie myśleli podobnie, skoro dla obu stron zbawienie było tak ważne? Odpowiedź jest prosta: Podobnie jak w każdym sporze - któraś ze stron nie miała racji. Która? Już od czasów nauczania Chrystusowego sprawa wydawała się jasna: to chrzest otwiera na nowe perspektywy, to dzięki niemu stajemy się Bożymi dziećmi i uwolnieni zostajemy od grzechu pierworodnego. Obrzezanie nie ma tu nic do rzeczy. Jednak nie wszyscy to pojmowali. I zaczęli się dzielić! Ledwie tworzyć się poczęła wspólnota Jemu oddanych, a już się dzieliła! Dlaczego?

   Wspólnota uczniów Chrystusa winna być złączona z Chrystusem w modlitwie, w rozważaniu Słowa i w posłuszeństwie. Jeśli któregoś z tych elementów zaczyna brakować, tworzą się teorie „chrystopodobne” lub „chrystopochodne”, ale trudno powiedzieć o ich twórcach, że wszczepieni są w Jezusa. On, jako krzew winny, żywi, karmi, zasila, Ojciec opiekuje się, oczyszcza i przycina, i dopiero w takiej atmosferze rodzą się owoce, gości radość i pokój.

   Wierzyć w Chrystusa i bronić Jego stanowiska – to bardzo potrzebne również, a może szczególnie, dzisiaj. Aby jednak mieć pewność, że to Jego stanowisko, trzeba wiele czasu z Nim spędzać i wciąż uczyć się prawdy.