Dziecko – przedmiot pragnień i tęsknot rodzicielskich oraz radość oczu każdej matki i każdego ojca. Jakież napięcie towarzyszy jego przyjściu na świat i jakaż radość w momencie pojawienia się w rodzinie. Ileż wówczas planów! Ileż nadziei! Stopniowo odkrywają się tajemnice: najpierw – czy będzie zdrowe; dalej – czy zdolne; z kolei – czy grzeczne, posłuszne itd.

Trudno sobie wyobrazić rodziców, którzy nie chcieliby dla swego dziecka tego, co najlepsze. Poświęcają więc swój czas, zapisują do najlepszych przedszkoli, wybierają najlepsze szkoły, usiłują współdziałać z wychowawcami – tylko po to, aby ich dzieci były jak najlepiej przygotowane do życia, aby wykorzystały je najrozsądniej i były – w pewnym sensie – odbiciem swoich rodziców. Wychowanie w tym kierunku prowadzące wymaga jednak współdziałania z przedstawicielami młodszego pokolenia. To zaś nie jest możliwe bez posłuszeństwa. Zdarza się bowiem, że dziecko – pełne najszczerszych intencji – czyni coś niezgodnego z wolą rodziców. I to nie ze złośliwości, nawet nie z przekory, ale w najlepszej wierze uczyni coś, co w najlepszym razie zaniepokoi rodziców. Mówią, że lepsze jest zawsze wrogiem dobrego. Wystarczyłoby więc nie wymyślać nadzwyczajności, ale spełniać po prostu swoje obowiązki. Dlatego Pan Jezus wyraźnie mówił do swoich uczniów, że nie przyszedł pełnić swojej woli, ale Tego, który Go posłał. W naszej ocenie przedziwnie zareagował, gdy Piotr chciał Go uchronić przed męczeńską, choć dobrowolnie deklarowaną śmiercią: „Zejdź Mi z oczu, szatanie”… A przecież chciał dobrze… Doskonale rozumiał Pan Jezus, że sługa wartościowy to ten posłuszny i dlatego w ogrodzie oliwnym, łamiąc się ze sobą, oddał się ostatecznie do dyspozycji Ojcu: „Nie Moja, ale Twoja wola niech się stanie.”

Dlatego też nic dziwnego, że sam Bóg przez proroka Samuela podaje radę dla wszystkich pokoleń: „Czyż milsze są dla Pana całopalenia i ofiary krwawe od posłuszeństwa głosowi Pana? Właśnie, lepsze jest posłuszeństwo od ofiary, uległość - od tłuszczu baranów. Bo opór jest jak grzech wróżbiarstwa, a krnąbrność jak złość bałwochwalstwa.”