Pan Jezus u szczytu sławy: miał już tylu uczniów, że mógł pozwolić sobie na wybranie sobie spośród nich dwunastu, który następnie nazwał apostołami. Gdy zszedł z góry na dół już oczekiwali na Niego pozostali uczniowie oraz bardzo liczne tłumy. Przy okazji zauważyć należy tu symboliczną wymowę powyższych wydarzeń: wybór apostołów dokonał się na górze – tam, bliżej Ojca. Oni więc wybrani zostali dla Boga do spraw wyższych, ponadziemskich. Aby więc mieli świadomość celu, ku któremu nie tylko sami mają dążyć, ale też innych prowadzić, łaska wybrania spoczęła na nich na górze, powyżej poziomu tłumów, ale też nijako w zawieszeniu między niebem a ziemią.

Jeszcze inna ciekawa rzecz: tłumy już widocznie zasmakowały w naukach Chrystusa, skoro nie przyszły przede wszystkim po uzdrowienie, ale „aby Go słuchać”. W dalszej zaś kolejności – podaje ewangelista – przyszły po to, aby „uzyskać uzdrowienie ze swych chorób”. Miał więc Pan Jezus powody do dumy: liczne tłumy, których obecność była  potwierdzeniem dobrego pełnienia Jego służby. On jednak nie chciał wykorzystać tej okazji – niczego nie pragnął dla siebie, nawet tej odrobiny popularności. Wszystko złożył w Ojca ręce i tym więcej z Nim rozmawiał, znów całe noce na modlitwach spędzając. To i dla nas nauka, abyśmy nie dali się otumanić jakimikolwiek błyskami popularności i nieustająco wszelkie poczynania swoje uzgadniali na modlitwie z Ojcem.