Słowa Pana Jezusa z dzisiejszej Ewangelii mogą przerazić - szczególnie ludzi, którzy mają choćby słabe pojęcie o gorliwości faryzeuszów. Dziś raczej utożsamiamy ich z fałszem i zakłamaniem, ale nie zawsze tak było i nie wszystkich to dotyczyło. Ludzie ci naprawdę starali się służyć Bogu najlepiej jak potrafili. Mieli odpowiednie godziny modlitw, przestrzegali czystości rytualnej, składali ofiary, dziesięciny, wspierali ubogich i doskonale znali Pismo Święte. Tymczasem Pan Jezus mówi nam dziś, tak jak nakazywał to swoim słuchaczom przed dwoma tysiącami lat, że sprawiedliwość nasza ma być jeszcze większa od tych gorliwców, bo nie wejdziemy do królestwa niebieskiego...

   Zaskakujące? Z pewnością. A może nie do końca... Czy to możliwe, że przekaz Pana Jezusa miał znaczyć coś zupełnie innego? Spróbujmy się zastanowić.

   Zbawiciel nie mówi o naśladowaniu faryzeuszów, natomiast wyraźnie zachęca do przewyższania ich sprawiedliwości. Może tu znajdziemy właściwy trop? Czym więc jest sprawiedliwość? Według klasycznej definicji to ius suum cuique, czyli prawo każdego do swego - w dosłownym tłumaczeniu. Oznaczać to ma, że sprawiedliwym jest dawanie każdemu tego, do czego ma prawo. Czyżby i Pan Jezus tak to rozumiał? Możliwe... Na pierwszym miejscu wśród tych, którzy mają do czegokolwiek prawo jest, oczywiście, Pan Bóg. On ma prawo do wszystkiego, do naszego czasu, a nawet do nas samych. To przecież otrzymywał od faryzeuszy... No właśnie, a my mamy dać jeszcze więcej? Ten sam Bóg chce też, abyśmy miłowali bliźnich jak samych siebie. Jak to było u faryzeuszów? Oni przecież - z posłuszeństwa Najwyższemu - i tego nakazu przestrzegali... Od nas tymczasem oczekuje się, że będziemy to robili jeszcze lepiej. W czym tkwi tak naprawdę problem? Sprawiedliwość, owszem, wymaga dawania każdemu tego, co mu się należy, ale czymś więcej jest nie oczekiwać w zamian niczego dla siebie. To właśnie ma odróżniać uczniów Chrystusa od starozakonnych faryzeuszów. Pamiętamy bowiem, że w niejednej sytuacji to oni sami dla siebie byli punktem odniesienia i wartościowali innych przez własny pryzmat. Zwykle wypadali przy tym lepiej...

   Krótko mówiąc, sprawiedliwość większa od faryzejskiej oznacza nie zaniedbywanie tego, co czynili faryzeusze, ale też nie oczekiwanie w zamian niczego.