Nie od dziś słyszymy z wielu stron, że nie wolno krzyczeć na dzieci, nie wolno podnosić głosu, nie wolno krytykować, za to trzeba nieustannie chwalić, wyszukiwać powody do pozytywnego motywowania wychowanków. Pan Bóg, na szczęście, nie ulega takiej presji. On, najlepszy Ojciec i najmądrzejszy wychowawca, każe krzyczeć na cały głos i to bez ustanku. Ma napominać i wytykać przestępstwa Jego ludu.

   A cóż to za lud, którego należy tak potraktować? Co robią ci ludzie? Otóż szukają Boga dzień za dniem, pragną poznać Jego drogi, proszą o sprawiedliwe prawa i pragną bliskości Boga...

   Nie do wiary... I takiego ludu nie można pochwalić? Trzeba od razu krzyczeć, wytykać mu przestępstwa?

   Problem polega na tym, że ci ludzie prawa już mają i dobrze je znają - podobnie zresztą jak i my... Czy w związku z tym poszukiwanie ich nie jest raczej próbą dopasowywania ich do swoich zachowań? Dlatego szkoda czasu na czułości. Trzeba jednoznacznie przywołać ich do porządku i zmobilizować do zachowania postaw: kochaj Boga jak tylko potrafisz i nie zapominaj o bliźnim, bo troska o niego będzie twoją kartą przetargową na dzień Sądu Ostatecznego.