Powyższy tytuł wielorako można interpretować. Przeczytany fragment proroka Izajasza napisany został po powrocie z niewoli babilońskiej. Według więc obietnicy Boga, przekazanej przez tego samego proroka, Święta Reszta wróciła do Pana, do miejsca Jego zamieszkania - na górny Syjon, do świętego miasta Jeruzalem. Nie ma tu już Arki Przymierza, a miasto od dziesięcioleci leży w gruzach. Nadzieja, podtrzymywana przez wiele lat tęsknotą, leży na bruku... Przydałyby się jakieś fundusze, jakieś dofinansowanie, środki zewnętrzne, bo nie da się tu zamieszkać... W takiej dżungli zaczęło obowiązywać prawo silniejszego, chęć przetrwania, urządzenia się - choćby nawet cudzym kosztem...

   Właśnie tych ludzi napomina prorok Izajasz: usuń jarzmo, zaprzestań przewrotnej mowy, dziel się chlebem z głodnym, ale też podnieś go na duchu. To będzie początek nowego życia nadziei w tobie. Pan zacznie ci błogosławić i wrócą dawne czasy, które z nostalgią wspominałeś na wygnaniu. Musisz jednak wrócić do wierności Bogu, umiłowania Jego dnia świętego oraz całkowitego oddania się Mu. On odpłaci tym samym - znów będziesz szczęśliwy, zasobny i radosny. Wystarczy wrócić do Pana. Osiem wieków później św. Jan zapisze: wróć do twej pierwotnej miłości.