Święty Szczepan, diakon pierwszego Kościoła, ujęty i postawiony przed Sanhedrynem, wygłosił mowę obronną która była raczej wykładem apologetycznym, ukazującym logikę historii zbawienia z wypełnieniem się wszystkich proroctw na Osobie Jezusa Chrystusa. Kończy zaś tę mowę następująco: Któregoż z proroków nie prześladowani wasi ojcowie? Pozabijali nawet tych, którzy przepowiadali przyjście Sprawiedliwego. (Dz 7,52)

   Jeremiasz w swej skardze nie jest więc osamotniony. Taki jest po prostu los proroka. Znamy to powiedzenie: Wszystko jest dobrze, kiedy jest dobrze. Ten skrót myślowy wskazuje na błogostan ludzi przyzwyczajonych do ciepełka w zaciszu własnych przyzwyczajeń. Gdy jednak zacznie się dziać źle i ktoś ośmieli się postawić diagnozę, że to przecież stan podgorączkowy, a prowadzić może do nieuchronnej śmierci, gdy nie podejmie się leczenia, to właśnie ów prorok staje się niepożądanym zwiastunem klęski. A przecież do tego sprowadza się rola proroka, bo przemawia on zawsze w imieniu Boga. Nie ma zaś potrzeby kierowania posłańców, gdy na świecie jest zachowany porządek. Prorok objawia się po to, by skłonić do zmiany postępowania, zachęcić do osobistego wysiłku. Ale komu by się chciało? Lepiej takiego ośmieszyć, wykpić, napiętnować, zdyskredytować, a wreszcie unicestwić.

   Któż zna lepiej reguły tej gry niż sam Pan Jezus, który w czasie, gdy Jego uczniowie - upojeni sukcesami Mistrza - myślą o ministerialnych tekach, sam przepowiada własne cierpienie, które poniekąd jest pieczęcią wiarygodności proroka.