Dzisiejsze czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej odnosi nas do wody. Tym razem chodzi o Jordan. Chory na trąd Naaman, za radą swojej izraelskiej służącej, przybywa do proroka Elizeusza po... zdrowie. Był tak pełen wiary w moc cudotwórczą Elizeusza, że przywiózł ze sobą naprawdę sowite dary jako zapłatę dla uzdrowiciela. Okazało się jednak, że nie on jest uzdrowicielem, a Pan Bóg. I może dlatego ten nie uznał za stosowne pokazać się Naamanowi? Chory miał jedynie skorzystać ze wskazówki: obmyj się siedem razy w Jordanie. Jeśli ktoś choć raz widział tę rzekę, nie dziwi się, że ów mąż nie miał zamiaru wejść w jej wody. Wymamrotana pochwała dwóch rzek Damaszku z pewnością była prawdziwa. Jest tylko jeden problem: owe rzeki, choćby najczystsze, nie miały w sobie tego, co zapewnił Bóg Jordanowi przez słowo proroka.

   Tak właśnie działa Pan Bóg: gdy wypowiadane jest słowo pochodzące od Niego, gdy czyni to osoba namaszczona - niejako przekaźnik Bożej mocy - to choćby to był mulisty i płytki Jordan, dopełni uzdrowienia. I tak właśnie się stało. Dzieje się tak po wielekroć, gdy zwykła woda, której towarzyszy sakramentalne słowo kapłana, obmywa główkę małego dziecka - ginie wówczas „trąd\" grzechu pierworodnego. Gdy żegnamy się wodą święconą lub gdy zostajemy nią pokropieni, znów dokonują się cuda zmiłowania Bożego, pod warunkiem, że ufamy. Skład chemiczny wody czy jej przejrzystość niczego tu nie wnoszą. Sama materia jest jedynie pretekstem do okazania łaskawości Boga.