Do XIX wieku wydawało się, że ewangeliczna sadzawka z pięcioma krużgankami jest jakąś figurą literacką, którą zastosował św. Jan, aby oddać myśl Bożą z wykorzystaniem Osoby samego Chrystusa Pana. Wykopaliska w Jerozolimie, w tym właśnie wieku dokonane, odsłoniły sadzawkę Betesta i jej pięć krużganków... Niektórym pomogło to uwierzyć i jeszcze bardziej zaufać przekazom ewangelicznym. Na szczęście nie wszystkim było to potrzebne. Słowo Boże zawsze przyjmować należy z wiarą.

   Najistotniejszy jest przekaz zawarty w Bożym słowie. Niewątpliwie oba dzisiejsze czytania wskazują na wielką moc związaną z Bożą wodą. Tradycja żydowska mówiła o aniele, który skrzydłem poruszać miał wodę w sadzawce Owczej, a wtedy nabierała ona mocy cudotwórczych. Wielu doznawało wówczas uzdrowienia. Nigdy nie mógł jednak zdążyć na ten moment paralityk, nad którym ostatecznie zlitował się Pan Jezus. Ten sam, który o sobie powie, że wytryskuje zeń źródło wody żywej, a powiedział to - jak zaświadcza ewangelista - o Duchu Świętym.

   Podobnie o mocy Bożej świadczy wizja Ezechiela. Tu znów mamy wodę, wodę płynąca od Boga - ze świątyni. Dziwna to woda, bo nie wzmacnia swego nurtu dopływami, ale sama z siebie rozrasta się od strugi do rwącego potoku, który nadto uzdrawia inne wody, dokądkolwiek wpłynie oraz udziela cudownych właściwości drzewom wyrastającym na jego brzegu. Czy to możliwe? Pan Jezus odpowie jednemu z ojców, powątpiewających w Jego moc uzdrawiania: Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy. (Mk 9,23)