Dzisiejsze czytania zestawiają dla nas proroka Jeremiasza z Panem Jezusem. Mają oni ze sobą wiele wspólnego. Obaj kochają Ojca Niebieskiego, wykazują się ogromnym zaufaniem do Niego, przemawiają w Jego imię i cierpią prześladowanie. I to w zasadzie tyle. Dalej następują różnice. O ile bowiem Jeremiasz, pod wpływem Ducha Świętego, przejrzał ich postępki, to nadal nie wiedział, że powzięli przeciwko niemu zgubne plany. Prorok, co prawda, powierza Panu swoją sprawę, ale jednak chciałby zobaczyć Bożą pomstę nad nimi.

   Pan Jezus zaś od początku był świadomy swego losu. Sam wielokrotnie zapowiadał swą męczeńską śmierć i ze spokojem mówił o czekającym Go losie i ludziach, którzy Mu go zgotowali. On również ufa Ojcu, też powierza Mu swoją sprawę, ale nie czeka na pomstę. Poddany torturom modlić się będzie za swych oprawców rozumiejąc, że są oni pod wpływem złego i dlatego szczególnie modlitwy potrzebują. Jeszcze z wysokości krzyża będzie prosił Ojca: przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. I na tym przykładzie widać wyraźnie wyższość Nowego Przymierza nad starym Prawem, bo podobieństwo człowieka do Boga objawia się przez miłość i zdolność do przebaczania.