Można przeżyć zaskoczenie, dowiadując się, że Pan Jezus objawia się św. Pawłowi i napomina go (!). Przecież w powszechnym przekonaniu św. Paweł to nieustraszony apostoł, którego nic nie jest w stanie złamać, a tu proszę: sam Pan Jezus musiał spotkać się do niego pofatygować, by nakłonić go do przerwania milczenia, motywowanego strachem... Zapewnił przy tym, że nic mu nie grozi, bo wesprą go Chrystusowi wyznawcy, których wielu ma w tym mieście. To było potrzebne. Czego jak czego, ale wiary w Boga i zaufania do Niego nigdy Pawłowi nie zabrakło. Rzeczywiście, wystarczyło zaufać i bez większych przeszkód nauka o Chrystusie i Zmartwychwstaniu mogła być tam głoszona przez półtorej roku. Rosła tym samym liczba wiernych, a w nich radość z odnalezienia właściwej drogi, prowadzącej do zbawienia.

    W dzisiejszej liturgii Słowa odśpiewaliśmy fragment psalmu 47, nazywając Boga Królem całej ziemi. Nie ma wątpliwości, że Jego władza rozciąga się nad całą ziemią i dlatego, jeśli obiecał Pawłowi nietykalność, to choćby diabeł nie wiadomo jak się srożył, nie miał prawa go tknąć. Na razie... Jednak znaczenie tytułowych słów należałoby rozszerzyć: Pan przecież jest Królem nie tylko ziemi - do Niego należy cały wszechświat, czas i wieczność. Stąd właśnie z wielkim zaufaniem przyjmujemy słowa z dzisiejszej Ewangelii o radości czekającej Jego uczniów. I to takiej radości, której nikt nie zdoła odebrać. Wszelki smutek jest jedynie chwilowy, ta zaś radość będzie trwała wiecznie u boku Króla, który jest Panem wieczności.