Czy można się dziwić, że zatroskani rodzice z rozpaczliwym niepokojem spoglądają na córkę, która znalazła upodobanie w chłopcu z rodziny patologicznej? Jakoś trudno im uwierzyć w jej zapewnienia, że on jest inny od nich wszystkich, że nie tylko nie pije, ale brzydzi się atmosferą własnego domu i pragnie czegoś absolutnie innego. Po jednej stronie stają więc słowa i zapewnienia, po drugiej zaś obawy umacniane życiowym doświadczeniem i konkretnymi argumentami. I właśnie dlatego, że serce rodziców jest przy ich dziecku, tak trudno im zgodzić się na przeniesienie owego młodego człowieka do innej szuflady... Jakże chętnie by się rozczarowali, jakże pragnęliby, aby ona miała rację! Jednak i serce, i rozum stawiają silny opór.

Każdy z nas ma swoje uprzedzenia, a jeśli nawet zdołał się od nich uwolnić to z łatwością przypomni sobie jak to w myślach klasyfikował kolegów w pierwszym dniu przygody ze szkołą, jak z pozorów oceniał nauczycieli, nowych sąsiadów itd. Od takiej pokusy, niestety, nie jesteśmy wolni. Mało tego! Często w odniesieniu do siebie samych wykazujemy uprzedzenia i brak wiary w możliwość dokonania jakichkolwiek zmian.

W takiej sytuacji mógł być właśnie patron dnia dzisiejszego, św. Mateusz. Był celnikiem, przechowującym w swej świadomości cały bagaż nienawiści ludzkiej do przedstawicieli tego zawodu, ale i ogrom nieuczciwości, która była wśród nich na porządku dziennym. Kto wie? Może, siedząc właśnie w komorze celnej, marzył o życiu lepszym, uczciwym? Może i miał wystarczające pragnienie, ale wiary za mało? I właśnie w tym momencie był potrzebny Pan Jezus, który bardzo jednoznacznie i w kategoryczny sposób, bez rozmów kwalifikacyjnych i żądania zapewnień o lojalności, po prostu powołał go do grona swoich uczniów. Widocznie czegoś takiego mu było trzeba - wreszcie ktoś dał mu szansę, ktoś w niego uwierzył!

Jakże mało czasem potrzeba, aby dokonała się tak ważna odmiana życiowa! Trzeba tylko dać szansę i uwierzyć. Uwierzyć człowiekowi i zaufać działaniu Bożej łaski.