Ta drobna uwaga autora natchnionego właściwie mogłaby przejść niezauważona wobec problemu jaki zarysowany został w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Akt oskarżenia, jaki wysuwa w nim Pan Bóg przeciwko królowi Achazowi jest bardzo długi, poczynając od tego, że zaprzedał się aby czynić to, co jest złe w oczach Pana, a co spowodowane było małżeństwem z poganką Jezabel. Podporządkował się jej całkowicie i zezwolił na bałwochwalczy kult na ziemi świętej, ignorował nakazy Pana i nie szanował Bożego Prawa. W pewnym sensie sprowokował zbrodnię dokonaną na Nabocie, a już na pewno skwapliwie skorzystał z jego śmierci. Przeraźliwa wizja kar skłoniła go jednak do nawrócenia: rozdarł szaty, podjął post, zgrzebny wór (bardzo niewygodny, drażniący skórę) włożył na ciało i nie zdejmował go nawet na noc. I tu, jakby od niechcenia, dodaje autor: I chodził powoli. A jakież to może mieć znaczenie? Czyżby chodzenie szybko było grzechem? Oczywiście, że nie, ale wiemy, że pośpiech charakteryzuje ludzi tego świata - ci, zwykle przekonani o samowystarczalności poruszają się w szybkim tempie, by jak najwięcej załatwić dla siebie i innych. Oni sami, samowystarczalni, zatroskani i zabiegani... Sami dadzą radę. Im większe jednak tempo przemieszczania się, tym łatwiej o wypadek, a już na pewno o nerwowość i stres. Dlatego istnieje pilna potrzeba zatrzymania się, refleksji, medytacji. Potrzeba odsunięcia się od wirujących spraw tego świata, by uwagę swoją skierować ku niebu, by uchwycić dalszą perspektywę. Znamy leczniczą moc spacerów... O to właśnie chodzi, by nie tylko spacerować (chodzić powoli), ale by przy okazji wyciszyć się wewnętrznie i otworzyć na Boga.