„Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób.” Oto jakie narzędzia dał do ręki swoim uczniom Pan Jezus! To przecież żyła złota w ich ręku! Gdyby tylko zechcieli, mogliby na tym ubić złoty interes. Mówić bowiem o rozwoju medycyny w tamtych czasach to przecież żart. Oni zaś mogli leczyć wszelkie choroby i nawet złe duchy wyrzucać z opętanych! Ileż daliby za zdrowie zarówno biedni jak i bogaci! I może właśnie dlatego natychmiast po przekazaniu im owej władzy Pan Jezus napomina ich: „Nie bierzcie ze sobą ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie!” Niczego. Tak zupełnie nic… Dlaczego? Czy mają żyć absolutnie na łasce tych, do których zostaną posłani? Owszem. Właśnie o to chodzi. Materialne bogactwo bowiem jest jak piękno kwiatu: raduje oczy, pobudza zmysły, ale urok jego prędko przemija. Wartość prawdziwa istnieje gdzieś poza światem zjawiskowym – w głębinach ducha, który rośnie tym, co utraci.

Pewnie, że istniejąc w postaci cielesnej nie możemy obyć się zupełnie bez materii. Nędza przecież może złamać najtwardszego ducha. Stąd fantastyczną modlitwą są słowa z dzisiejszego pierwszego czytania: „nie dawaj mi bogactwa ni nędzy, żyw mnie chlebem niezbędnym, bym syty nie stał się niewiernym, nie rzekł: A któż jest Pan? lub z biedy nie począł kraść i imię mego Boga znieważać.” Proszę! – jakiż realizm bije z owego tekstu, doskonale uwzględniający słabość ludzkiej natury. Nie muszą się jednak obawiać niczego ci, którzy w posłuszeństwie Bogu pełnią zadania im zlecone – podobnie jak apostołowie.