Niedobrze się stało, że przez wieki do Tomasza Apostoła przylgnął przydomek niewierny. Absolutnie nie zasłużył sobie na to miano. Za Chrystusem zmartwychwstałym można mu zarzucać niedowiarstwo, ale na pewno nie niewierność. Liturgia dnia dzisiejszego sprawowana jest w kolorze czerwonym, co oznacza męczeństwo Tomasza, które miał ponieść w 67 roku w Calamina, w Indiach. Był na to gotów dużo wcześniej, gdy zagęszczała się atmosfera wokół Pana Jezusa, a przywódcy duchowi narodu zastawiali wciąż nowe pułapki na Niego, w jawny sposób pokazując, że ich zamiarem jest pozbawienie Go życia. Na ten czas przypada wskrzeszenie Łazarza. Zanim jednak do tego doszło, nim Pan Jezus wybrał się w drogę do Betanii, właśnie Tomasz zachęcał pozostałych apostołów, by pójść i tam, aby razem z Nim zginąć. Odwagi mu z pewnością nie brakowało.

    Zapamiętano mu jednak, niestety, jedno tylko wydarzenie, opisane w dzisiejszej Ewangelii. A czyż nie miał on prawa powątpiewać? Piotr z Janem też nie uwierzyli niewiastom i pobiegli do grobu. Czy jego słabość ma być większa dlatego, że nie uwierzył mężczyznom? No, może trochę przesadził z tym wkładaniem palca i ręki... Dzięki temu jednak Pan Jezus pozostawił nam doskonałą pociechę: błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. To przecież o nas, którzy opieramy się na świadectwach z Ewangelii, świadectwach naszych przodków i naszych rodziców. Sami zaś, zagłębiając się w delikatną, duchową rzeczywistość, staramy się umocnić naszą wiarę i tak pokazywać jej owoce, by starczyły za świadectwo dla przyszłych pokoleń, które również będą stawały przed dylematem czucia i wiary oraz szkiełka i oka.