Ranne wstawanie, poranna toaleta, śniadanie (jeśli Bóg pozwoli) i pędem do swoich obowiązków! Czy to będzie praca, szkoła, czy nawet przedszkole - dzień za dniem szybko pędzi i dzień do dnia podobny. Wiedzą o tym zwłaszcza żony - matki: choćby nie wiadomo jak posprzątać w domu, to i tak następnego dnia jest co porządkować. Codzienne przygotowanie posiłków, zbyt częste pranie i prasowanie... Tak dniem za dniem ucieka, tydzień goni tydzień, rok za rokiem mija... Całkiem sensownym wydaje się więc pytanie Koheleta: „Cóż przyjdzie pracującemu z trudu, jaki sobie zadaje?" Oczywiście, że nie przyjdzie nic. Nic - jeśli się nie uwzględni dalszej, znacznie dalszej perspektywy, wykraczającej poza doczesność. Najpracowitszy człowiek bowiem w końcu skłania głowę, by odpocząć - na wieki. Jaką więc wartość będzie miał trud jego życia? Niektórzy pozostawiają po sobie wiekopomne pamiątki. Ich imionami nazywa się szkoły, place i ulice. Ale to niektórzy. Większość odchodzi ot - tak, po prostu, cicho i bez pamięci. Cóż więc warte było ich życie?

Życie mierzone perspektywą doczesności na nic się zda. W jej granicach bowiem odbywa się rozliczanie i nagradzanie w sferze czysto materialnej. Gdy jednak wzrok nasz utkwimy w celu ostatecznym, nieistotne będą jakiekolwiek nagrody, wypłaty, wyrównania czy długi wdzięczności. Każdy dobry czyn będzie prezentem, darem Bogu ofiarowanym, choć złożonym w ręce ludzi. Odpłata ziemska w ogóle nie będzie się liczyć.

Prawdopodobnie św. Piotr zyskał już taką perspektywę i dlatego na pytanie dotyczące tożsamości Chrystusa, bez wahania odpowiedział: „Tyś jest Mesjasz, Syn Boga żywego". Gdy pozostali próbowali używać jako odpowiedzi opinii innych, on jeden trafił bezbłędnie. Pewnie właśnie dlatego, że jego wzrok utkwiony był już hen, daleko - w wieczności.

I my próbujmy zwracać się ku tej perspektywie. Niech Chrystus będzie dla nas zawsze motywem i celem jednocześnie. Każdy dobry uczynek niech będzie Jemu ofiarowany, a prozaiczne czynności dnia powszedniego nabiorą całkiem innego znaczenia.