Przez proroka Zachariasza skierował Pan słowo pociechy do swego ludu, przepowiadając przyjście Króla Pokoju, który raz na zawsze i to po krańce ziemi zapewni pokój. W czasach wojen odżywających niemalże sezonowo, taka obietnica była dobrem nadspodziewanym, choć wytęsknionym.

   Czy jest to realne? Czy ma szanse powodzenia? Owszem - św. Paweł w Liście do Rzymian niedwuznacznie podpowiada, że warunkiem osiągnięcia takiego stanu jest życie według ducha. Gdyby ktoś miał wątpliwości, to doprecyzowuje: chodzi o posłuszeństwo Duchowi Bożemu. To właśnie On pomaga uśmierzać popędy ciała, odpowiadające za brak pokoju duchowego.

   Na brak tegoż pokoju wpływa dziś wszechobecny stres, wywołany nieopanowanym tempem życia. Co prawda Pan Jezus pociesza nas: Przyjdźcie do Mnie wszyscy utrudzeni i obciążeni, ale za św. Augustynem możemy zapytać: Czy może twoje zmęczone nogi gnane chciwością nie biegły po wyboistej drodze? A jeśli to prawda, jeśli pytanie: Czym się tak utrudziłeś? sprowadza rumieniec zawstydzenia na twarz, to najwyższy czas wrócić do Pana i poddać się Jego Duchowi.