Kiedy człowiek zaczyna sobie zdawać sprawę, że własnej duszy należy poświęcić więcej uwagi? W dzieciństwie? Po trzydziestce? A może po sześćdziesiątce? Niektórzy w ogóle do takiej refleksji nie dojrzewają. Uradowani możliwością sięgania po coraz to nowe zabawki, odurzeni barwami i wonią tego świata, zupełnie nie dopuszczają możliwości pożegnania się z nim. Doświadczenie wieków uczy co prawda, że każdy człowiek musi umrzeć, ale nie wszystkich to przekonuje. Wolą na baczność stawiać przed sobą medycynę albo wierzyć naiwnie, w kolejne życie. Nie rozumiejąc przez nie wieczności...   Święty Paweł przekonuje, że my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha (...) całą istotą swoją wzdychamy oczekując (...) odkupienia ciała.

   Oj, gdybyż to dotyczyło wszystkich... Pan Jezus zachowuje większy realizm, ukazując w przypowieści o siewcy pragnienie wzrostu w każdym z ludzi. Jest ono jednak zakłócane: a to przez złego, który porywa to, co zasiane w sercu; a to przez brak stałości - załamują go prześladowania z powodu słowa; wreszcie przez ułudę bogactwa, która zagłusza słowo tak, że zostaje bezowocne.

    To, niestety, mowa o nas... Cóż z tego, że Pan Bóg nie przestaje zasilać nas słowem, które spadając z nieba, może użyźnić ziemię i zapewnić urodzaj, jeśli brak na nie zapotrzebowania? Izajasz przekonuje, że słowo to i tak spadać będzie, i że nie wróci do nieba bezowocne. Wraca, owszem - w psalmach, modlitwach wiernych, w pragnieniach już przekonanych. Ilu?