Pewnie niewielu pamięta tamte czasy, gdy takim hasłem nawoływał ku sobie po wioskach i miasteczkach pan w wozie konnym, wypełnionym nie tylko szmatami i butelkami, ale też starociami (ówczesny lumpeks), które chętnie wymieniał na przedmioty gospodarstwa domowego jak patelnię, imbryk czy wazę do zupy. Skoro można było za nieużyteczne, zalegające na strychu śmieci otrzymać cokolwiek - znaczy, że było warto. W taki sposób moja ciocia wymieniła półguldenówkę gdańską na czajnik i sześć filiżanek... Byłem świadkiem tej transakcji, która już wówczas wydała mi się podejrzaną, choć nie miałem jeszcze dziesięciu lat...

   Czy to możliwe, że i dziś jesteśmy w posiadaniu skarbów, których wartości nie znamy? Właśnie to chce nam powiedzieć Pan Jezus. Jakimż trzeba być znawcą, jaką mądrością się wykazywać, by po pobieżnym oglądzie skarbu wydobytego z ziemi zaryzykować i sprzedać wszystko, co się posiada, by nabyć tę rolę! Nie ulega wątpliwości, że była to transakcja opłacalna. Podobnie było z drogocenną a niedocenioną perłą. Za jej nabycie wszystko warto oddać.

   Ta przypowieść ma konkretny cel: chce nam Pan Jezus powiedzieć, że nie po-trafimy właściwie ocenić tego skarbu, który został złożony w nasze dusze. Królestwo Boże przypadło nam w udziale bez naszego wysiłku - otrzymaliśmy je w dziedzictwie po rodzicach i dziadkach. Zbyt często zostaje ono odrzucone jak wysłużony rupieć, nieprzystający do obecnych czasów, wymieniany na współczesne świecidełka, które nie przetrwają nawet kilku lat, a już na pewno nie dotrwają do progu wieczności. Ileż potrzeba mądrości - tej wyproszonej, salomonowej, aby właściwie ocenić prawdziwy skarb! Prośmy więc.