Słysząc Ewangelię o cudzie w Kanie Galilejskiej zwykle myślimy o Matce Najświętszej jako Wszechmocy Błagającej - i słusznie. Gdy się jednak głębiej zastanowić, odkrywamy że ta niezwykła skuteczność działań Maryi wynika z pokory i zaufania. Pomyślmy bowiem o własnych reakcjach na pojawiające się w życiu problemy. Czy nie próbujemy wówczas samemu znaleźć jak najlepszego rozwiązania, aby nie absorbować innych własnymi problemami? Gdy zaś okazuje się, że zastosowana metoda zawodzi, czyż nie próbujemy angażować bliskich albo znajomych - wciąż jednak według własnego pomysłu? Gdy i te działania zawodzą, zdajemy się na ich wiedzę i doświadczenie. Ostatnią deską ratunku pozostaje Pan Bóg...

   Jeśli tak jest, to Bóg w ogóle nie powinien reagować. Dlaczego? Powinien się obrazić i odwrócić od nas. Bo w imię czego miałby nam pomóc, skoro na naszej liście przyjaciół On znajduje się na ostatnim miejscu? Matka Najświętsza wskazuje na swego Syna jako pierwszą i ostateczną instancję - jeśli On nie pomoże, to nikt. I rzecz druga: Maryja nie podpowiada własnych rozwiązań zaistniałego problemu. Ona jedynie nieśmiało wskazuje na jego istnienie, odsuwa się i pozostaje w pokornym oczekiwaniu. Niewykluczone, że w tym czasie modliła się o cud, ale na pewno nie domagała się realizacji własnego pomysłu. Tak działa nasza Matka - działajmy tak i my.