Genialne jest porównanie człowieka cielesnego do niemowlęcia. Ono chyba najlepiej wykazuje cechy człowieka cielesnego: zapatrzone w siebie, przekonane, że świat kręci się wokół niego, starające się - w związku z tym - skupić na sobie uwagę wszystkich. Odpłaca się, owszem, uśmiechem i serdecznością, ale jego potrzeby muszą być spełniane natychmiast pod groźbą uruchomienia syreny alarmowej, czyli trudnego do zniesienia płaczu dziecka.

   Będzie musiało upłynąć wiele czasu, zanim dziecko zacznie rozumieć, że nie stanowi centrum świata, że nie wszystko, czego żąda, służy jego dobru, że podobne potrzeby mogą mieć też inni i - w końcu - wszyscy są równi. Nawet jednak taką postawę można uznać zaledwie za pułap zerowy. Każde wzrastanie w kierunku dostrzegania potrzeb innych, podejmowanie prób zaradzenia im, a wreszcie odnajdywanie zadowolenia w przynoszeniu innym radości - to dopiero świadectwo wejścia na poziom życia duchowego, gdzie liczy się tylko to, co dobrego uczynić możemy innym.