Jakże trudnym i odpowiedzialnym zadaniem jest wychowanie! Przeciwstawne interesy wychowanka i wychowującego, naturalny (w przypadku ogółu natury ożywionej) odruch lenistwa w połączeniu z innymi przeciwnościami sprawia, że nie zawsze ten czas przeżywa się komfortowo. Każdy generał kiedyś był zwykłym żołnierzem i choć dziś wydaje rozkazy, to w pamięci jest w stanie odtworzyć również i nieprzyjemne chwile ciężkiej pracy, upokorzeń a nawet poniżania. Wszystko to jednak miało swój konkretny cel: ukształtowanie dobrego człowieka czy przygotowanie sprawnego, karnego i posłusznego żołnierza. Dlatego, choćby rodzicielskie serce się krajało, musi się wykazać konsekwencją w stosunku do dziecka. Dowódca w wojsku niejednokrotnie hamować musi odruch współczucia, by zamiast komandosa nie utrzymywać w armii rozpieszczonego przedszkolaka.

Przeżywanie trudności z pewnością wzmacnia charakter, uodparnia na stres i zaprawia do walki. Takich ludzi potrzebuje Pan Bóg, biorąc pod uwagę wrogość tego świata wobec wzniosłych wartości. Dlatego nawet i Pan Jezus poddany został na tym świecie szatanowi, którego On sam nazwał władcą tego świata. Ten zaś doświadczył Go nienawiścią, upokorzeniami, cierpieniem niewymownym i wreszcie śmiercią. To była prawdziwa walka. Dzięki Chrystusowemu zwycięstwu ogólny wynik jest już przesądzony. Dlatego każdy, kto wytrwa w Jego drużynie, będzie zbawiony. Problem polega na tym, by wytrzymać niezależnie od stanu zdrowia, niezależnie od stanu posiadania, bez względu na wielkość ofiary. Trzeba wytrwać.

Hiob sprawdził się wyśmienicie: tak jak trwał on przy Bogu w dobrobycie, tak pozbawiony wszystkiego i to dosłownie z godziny na godzinę, nie zawahał się - nie zwrócił się przeciwko Niemu. Świadomość celu ostatecznego kazała mu zamknąć oczy na rzeczy mniej ważne jak na przykład sprawy materialne. Pewnie niewielu na to stać. Może dlatego nie wszyscy takim próbom są poddawani? Za to z pewnością szukać należy wspólnoty z tymi, którzy podobnie myślą i podobnie działają. Niezależnie od tego, czy „chodzą z nami".