O ileż trudniej byłoby nam pojąć tajemnicę krzyża, gdyby nie opisane w Księdze Liczb wydarzenie z miedzianym wężem! Jadowite węże, wślizgujące się do namiotów koczujących na pustyni członków ludu wybranego, stały się narzędziem wymierzania kary za bunt i nieposłuszeństwo przeciwko Bogu. I oto inny wąż, sporządzony z brązu, z rozkazu Boga podwyższony na wysokim palu (tak by nawet z daleka można go było dostrzec) staje się antidotum na śmiercionośny jad. W wyobraźni człowieka wierzącego powstaje przedziwny tryptyk: wąż rajski - wąż miedziany - Chrystus wywyższony...

   Można by pomyśleć, że Pan Bóg wpasowuje się w reguły gry rozpoczętej przez złego ducha - skoro tamten właśnie pod postacią węża, kuszącego z drzewa pierwszych ludzi, zwiódł ich doprowadzając do śmierci, Pan Bóg postanowił przez miedzianego węża na drzewie ocalić przed śmiercią doczesną swój lud na pustyni, a w ten sposób ułatwić zrozumienie trudnej prawdy o konieczności śmierci swego Syna na krzyżu, mającej przynieść ludziom odkupienie, a tym samym uchronić ich od śmierci wiecznej.

   Jest tu ukryty jeszcze inny znak. Otóż wąż miedziany nie był amuletem - spoglądając w górę na niego, siłą rzeczy trzeba było patrzeć się w niebo. Ratunek stamtąd przychodził, nie zaś od kawałka materii. Ta jedynie ułatwiała skupienie uwagi na Dającym Życie. Można powiedzieć, że był to prawzór sakramentu: widzialny znak, przez który lała się niewidzialna łaska z nieba. Podobnie zresztą i my obecnie nie czcimy przecież figur czy obrazów świętych - one jedynie ułatwiają nam skupienie uwagi na Tym, który przez wyobrażonych materialnie świętych, potrzebnych łask nam udziela. Spoglądać jednak w tę stronę trzeba, bo od śmierci na pustyni uchroniony był tylko ten, kto uwierzył i chciał skierować wzrok ku powieszonemu w tym celu wężowi.