W ostatnich dniach zwracaliśmy uwagę na niegodziwość pierwszego króla nad Izraelem – Saula. Nie bacząc na piastowaną godność, za nic mając zobowiązania wynikające z urzędu, miast opiekować się swymi poddanymi, zaczął prześladować jednego z najbardziej zasłużonych – Dawida, pogromcę potężnego Goliata. Tak dalece zatopił się w nienawiści, że z wielką siłą wyruszył za ukrywającym się Dawidem, aby go zgładzić.

Pięknie pokazuje dzisiejsze pierwsze czytanie, jak łatwo polujący stać się może łowną zwierzyną. Wszystko zależy przecież od Boga – i łaska, i powodzenie, i zdrowie, i siły, i zwycięstwo, i przegrana… Oto potężnymi siłami chroniony Saul znalazł się w zasięgu ręki Dawida. Zostawił on co prawda dowód swej obecności przy królu, ale na niego samego nie podniósł ręki. Tylko prawdziwie wielkich i oddających zemstę w ręce Boga stać na takie gesty miłosierdzia. Przecież jeszcze nie raz Dawid zawiedzie się na swym królu, a jednak zaniechania tej zbrodni nigdy nie będzie żałować.