Proboszcz mojej pierwszej parafii wikariuszowskiej w Toruniu, ks. Andrzej Wawrzyniak, niezwykły erudyta, ceniony filozof, wieloletni wykładowca na KUL-u, a przy tym mający świetną znajomość świata, ponad trzydzieści lat temu mówił do nas, swoich wikariuszy: Ja już tego nie dożyję, ale was czekają jeszcze trudne czasy. No i przyszły. Powraca pokusa Eliasza: Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków. (1 Krl 19,4b) A skąd taka myśl w głowie proroka? Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów, gdyż Izraelici opuścili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze i Twoich proroków zabili mieczem. Tak że ja sam tylko zostałem, a oni godzą jeszcze i na moje życie. Można powiedzieć, że znalazł rozwiązanie, ale Pan Bóg nie poszedł za tą myślą. Eliasz miał się jeszcze nie raz przydać Panu Bogu.

   Św. Paweł inaczej podchodzi do podobnych trudności, w jakich się znalazł: Pragnę odejść i być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze. Pozostawać zaś w ciele, to bardziej dla was konieczne. Tak, bo przecież wzajemna obecność umacnia. Proszenie Pana Boga o zabranie nas z tego świata byłoby rodzajem dezercji. Umacniajmy się zatem wzajemnie, powierzając swój los Panu Bogu. Pan Jezus nie przestanie nas podtrzymywać na duchu słowami: Ufajcie, Jam zwyciężył świat.