Jasne, że świątynia to nie to samo, co Pan Bóg, ale jednak miejsce zamieszkania Boga. To zaś oznacza, że w tym przybytku koncentruje się Jego moc, łaska i błogosławieństwo.

   W obecnych czasach mamy możliwość przebierania w licznych kościołach i sanktuariach, rozumiejąc doskonale, że w każdym z nich jest ten sam Bóg. W czasach Starego Testamentu przestrzegano jedyności takiego miejsca - wszak tylko jeden jest Bóg.

   Pomnikowa wizja Ezechiela ukazuje wielkość mocy Boga - dosłownie - wylewającej się ze świątyni. Miejsce wypływania cudownego strumienia i jego kierunek można uznać za symboliczne, jednak właściwości niesionej przez niego wody muszą co najmniej intrygować: potężnieje on, mimo że nie ma żadnych dopływów, drzewa rosnące na jego brzegach dziwnie zyskują nadzwyczajną możliwość owocowania co miesiąc, zaś wody słone (czyli martwe) pod jego wpływem doznają uzdrowienia.

   Potęga życiodajna i uzdrawiająca oraz witalność - oto, co oferuje Pan Bóg w swojej świątyni. To musi budzić podziw i domaga się szacunku. Okazuje się, że uszanowanie dla świętych murów Bożego domu jest tak istotne, że sprzeciw wobec tej oczywistości był w stanie pobudzić do gniewu - jedyny raz w Jego ziemskim życiu - samego Pana Jezusa, a św. Paweł nie bał się napisać Kto niszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Jeśli to kogoś nie przeraża i nie chce o tym słuchać, to znaczy, że jest pod innym, wrogim wpływem, że spełnia wolę szatana.