Starał się Pan Jezus na wszystkie sposoby, aby jak najprędzej Dobra Nowina dotarła do jak największej liczby ludzi. Porywał za sobą tłumy, wybierał uczniów, wyznaczał Apostołów, posyłał ich wszystkich by głosili, by radowali serca. Sam też polecił, by modlić się do Ojca o robotników na żniwo. Wiadomo jednak, że nie w ilości siła. Wielokrotnie przekonywali się o tym Izraelici, gdy udawało się im pokonać przeważające siły wrogów znacznie szczuplejszymi oddziałami. Zasadniczo rzecz sprowadza się do Bożego błogosławieństwa oraz chęci i umiejętności współpracy z Nim. I pewnie dlatego św. Paweł w dzisiejszym pierwszym czytaniu zaklina Tymoteusza, aby rozpalił na nowo charyzmat Boży otrzymany przez włożenie rąk. Ten gest, jak wiadomo, wyraża przekazanie władzy kapłańskiej - nałożenie rąk i modlitwa konsekracyjna ze zwykłego człowieka czynią kapłana, sługę Bożego, szafarza Bożych tajemnic i wielorakich łask. One właśnie są w stanie przemieniać świat. Wniosek więc nasuwa się prosty: im więcej będzie owych „siewników łaski Bożej\" tym prędzej świat stanie się takim jakim chce go Pan Bóg oglądać.

   Niestety, nie zawsze jest to prawdziwe. Ważniejsza od ilości kapłanów jest jakość posługi kapłańskiej, czyli moc miłości do Boga i chęć ofiarowania siebie ludziom. Te zaś dyspozycje zawarte są w sakramencie święceń. Może nie zawsze do końca wykorzystane? Może nie do końca odkryte? Dlatego właśnie należy wciąż na nowo rozpalać w sobie ów Boży charyzmat. I właśnie dlatego - zwłaszcza w roku kapłańskim - potrzeba modlitwy za sługi ołtarza, by dobrze wykorzystali to, co już od Boga otrzymali i jak najskuteczniej owymi darami służyli światu.