Wielu ludzi pojąć nie potrafi jak można poświęcić się na wyłączną służbę Bogu, a gdy usłyszą o karmelitankach, siostrach klauzurowych, które odgrodzone są od świata murem z kamienia i barierą reguły zakonnej, to nadziwić się nie mogą, że tak wiele pośród nich kobiet z wyższym wykształceniem. Bywają i panie, które po doktoracie wstępują do tego zakonu.

   Owszem, niełatwo to pojąć: całe życie w świecie, choć z dala od niego; całe życia spędzone na modlitwie za ludzi, choć oddzielone od nich. Niektórzy nie potrafią skupić się przez kilka minut na rozmowie z Bogiem i ci właśnie pojąć nie mogą jak to można robić przez całe życie... Tu bardzo użyteczne jest owo wyższe wykształcenie, zdolność do abstrakcyjnego myślenia, otwierania się na to najbardziej Nieznane.

   Prosty człowiek natomiast potrzebuje konkretów - przykładów, odniesień do własnego życia, porównań, analogii do osobistych doświadczeń. Tego właśnie swoim słuchaczom dostarczał Pan Jezus: wychodząc od prostych, dostępnych wszystkim doświadczeń, czynił z nich punkt wyjścia dla rozważań o zupełnie innych rzeczywistościach - tych duchowych, niebieskich. Musiał tak mówić. Miał przecież świadomość, że przemawia do tych, którzy byli „jak owce nie mające pasterza\". W większości nie byli pożądanymi partnerami dla wielu możnych tamtego świata. Mógł się więc radować nasz Pan, że tak trudne rzeczy tak łatwo pojmowali. Dlatego nie przemawiał do nich bez przypowieści.

   Dlaczego tak rzadko stosujemy tę metodę skoro jest ona tak prosta?