Wielu współczesnych grzechu w ogóle nie uznaje. Dla nich nie ma Boga, a więc nie ma i grzechu. My jednak, świadomi zobowiązań płynących z wiary, rozumiemy że ne wolno nam zasmucać Tego, który z miłości powołał nas do istnienia, w miłości prowadzi przez ten świat i z miłością chce nas kiedyś przygarnąć do wiecznych radości.

   Niezależnie jednak od czasu i warunków, ludzie wierzący stają nieodmiennie wobec tego samego problemu: Jak tu nie grzeszyć? Jak Boga nie obrażać? Spowiedź i dobre postanowienia - oto, co jest nam w łatwy sposób dostępne. A potem mówimy o ludzkiej słabości, o niedoskonałości i o presji tego świata. To ma usprawiedliwiać nasze upadki...

   Autor Listu do Hebrajczyków nie jest tak wyrozumiały. W pierwszym zdaniu dzisiejszego czytania przestrzega: Jeszcze nie opieraliście się aż do przelewu krwi, walcząc przeciw grzechowi, a zapomnieliście o upomnieniu... Jak można w naszych warunkach przelewać krew w walce z grzechem? Czyżby chodzio o samobiczowanie? Tak mogli pojmować to ludzie dawnych czasów, ale dziś raczej chodzi o coś innego: Podobnie jak nie odcinamy sobie rąk, nie wyłupujemy oka (za radą Pana Jezusa), aby uniknąć okazji do złego, tak i krwi nie musimy przelewać, ale godzić się na cierpienie, które czasem jest karą za grzechy, a niekiedy dobrowolnie przyjętym ograniczeniem własnej wolności i rezygnacją z niektórych praw - co może być bardzo bolesne - po to, by skutecznie odrywać myśli od tego świata, uwagę swą kierując ku odległej, ale w pełni szczęśliwej wieczności.