Trudno się dziwić, że ludzie kochający Pana Boga, chcą mieć z Nim jak najlepsze relacje, a co za tym idzie, możliwie najpiękniej Go wysławiać w modlitwie. Apostołowie, widząc jak bardzo ich Mistrz kocha Ojca Niebieskiego oraz jak pięknie i z jakim zaangażowaniem potrafi się modlić, poprosili o przepis na dobrą modlitwę. Ciekawe, że nie powiedział Pan Jezus nic o okolicznościach, miejscu modlitwy i potrzebie skupienia, ale w prostych słowach nakreślił wzór modlitwy. Nazwano ją później modlitwą Pańską.

   Ma ona podobną strukturę do Dekalogu. Choć zawiera ona zaledwie siedem próśb, to pierwsze trzy - podobnie jak trzy pierwsze przykazania - odnoszą się do Boga. On zawsze na pierwszym miejscu: Święć się imię Twoje; przyjdź królestwo Twoje; bądź wola Twoja. Reszta to sprawy ludzkie - co nie znaczy, że wyłącznie przyziemne. W zasadzie tylko jedna, mówiąca o sprawach potrzebnych tak jak chleb powszedni, a pozostałe znów odnoszą się do wieczności: Odpuść nam nasze winy; nie wódź nas na pokuszenie; zbaw ode złego.

   Jakże ważna jednak musi być dla Pana Boga zgoda pomiędzy ludźmi, skoro na nic innego nie zwrócił Pan Jezus uwagi, a tylko na odpuszczenie winowajcom. Jeśli tego nie uczynimy, sami nie uzyskamy odpuszczenia, a to oznacza, że wszystko inne było bezsensowne i niepotrzebne. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?