Wczytując się w dzisiejszą Ewangelię można by odnieść wrażenie, że Chrystus Pan prowadzi prywatną wojenkę z uczonymi w Piśmie i faryzeuszami. Ktoś powiedziałby, że miał ku temu wystarczające powody. Inny doda, że należało się im. Ale przecież nie tak patrzył na to Pan Jezus.

   Wolą Pana Boga od samego początku było uszczęśliwienie człowieka. Ten jednak sam się unieszczęśliwił, wpadając w chaszcze grzechu. Zaplątany w raniące go ciernie, ratunku mógł się spodziewać tylko od Boga. I tak rzeczywiście się stało: najpierw obiecał Bóg potomka niewiasty, który zmiażdży głowę  węża. Następnie czynił wszystko, by nie dopuścić do dalszego pogrążania się w złu: posyłał swoje sługi, proroków by naród nie pozostał bez światła w panoszących się na świcie ciemnościach. Podobną rolę pełnić mogli faryzeusze i uczeni w Piśmie, ale ci tak dalece zajęci byli afirmowaniem swojej pozycji w społeczeństwie, że zapomnieli o najważniejszej relacji - tej, która łączy ich z Bogiem. Stąd już na osiem wieków przed Chrystusem prorok Izajasz wołał do współczesnych sobie: Słuchajcie słowa Pańskiego, wodzowie sodomscy, daj posłuch prawu naszego Boga, ludu Gomory! Jacy sodomscy wodzowie? Jaki lud Gomory? Na te miasta przecież spadł deszcz ognia i siarki, niszcząc je, za czasów Abrahama, a więc blisko tysiąc lat przed Izajaszem! Właśnie ten fakt nie pozostawia złudzeń co do intencji izajaszowych: on chciał przebudzić zapatrzonych w siebie przywódców narodu, zauroczonych własnym geniuszem do tego stopnia, że nie potrzebowali poszukiwać mądrości Ojca niebieskiego. A i innych jeszcze prowadzili ku zgubie.

   Choć się ludzie zmieniają i czasy nastają nowe, to przyzwyczajenia są w stanie przetrwać. Za czasów Pana Jezusa izajaszowe oskarżenia pozostawały nadal aktualne: rozszerzone filakterie, wydłużane frędzle u płaszczów, pierwsze miejsca w synagogach i pozdrowienia na rynkach... Jakże to bardzo utrudnia zachowanie właściwej postawy wobec Boga - postawy pokornej, pełnej uniżenia i całkowitego oddania.