To pytanie zawarł w swojej modlitwie prorok Micheasz, podziwiając wielkość Boga, który „upodobał sobie miłosierdzie\". Tak, Bóg rzeczywiście upodobał sobie miłosierdzie, co nie oznacza, że zrezygnował z prawa do wymierzania sprawiedliwości. Nader chętnie jednak je zawiesza, gdy dostrzega choćby cień skruchy, żal za popełnione grzechy i wysiłek zmierzający ku poprawie życia. Człowieka na to nie stać, a z pewnością nie w nieskończoność. Być może wynika to z faktu, że tak naprawdę niewiele posiadamy, a i to, co mamy - dzierżawimy. Stąd, w swojej ludzkiej małości, zwykle staramy się strzec tego, co choćby przez chwilę „nasze\". Nawet gdyby chodziło o kwestie dobrego imienia, niezasłużonej kary czy tym podobnych.

   Pan Bóg jest jednak ponad tym wszystkim. Jest posiadaczem wszystkiego i to na całą wieczność. Zna właściwą miarę rzeczy, a jako Miłość sama, nie znajduje żadnego upodobania w karaniu czy też przymusie. Dlatego lituje się i przebacza. Zawsze. Nawet gdyby wydawało się to - z ludzkiego punktu widzenia - naiwnością, czy wręcz niesprawiedliwością, On jest gotów stracić, bo największą radością dla Niego jest powrót dziecka do domu. Wspaniale ilustruje to dzisiejsza Ewangelia, a to przecież informacja „z pierwszej ręki\" - od samego Boga - Człowieka.