Czy ktoś jeszcze pamięta dziecięce zabawy - te z wczesnego dzieciństwa? Zwykle najmilej wspomina się ten okres życia, a to dlatego, że z pamięci najczęściej wypierane są tamte kłopoty, nerwy, tupanie nogami. Z perspektywy człowieka dorosłego dziecięce problemy, nawet te osobiste, ze wspomnień, dziwnie redukują się do granicy istnienia. Wówczas jednak zabawa, w której się przegrywało, budziła emocje do tego stopnia, że rodziła próby zmian w regułach gry! Powstawały z tego tytułu spory i dziecięce kłótnie, nie trwające zwykle długo, ale jakiż ogień wzniecające! Sporo tam słów padało niepotrzebnych, nieroztropnych i raniących... Wszystko po to, by wynegocjować zwycięstwo, by uznano „moje\" racje nawet za cenę zmiany reguł, za cenę uczciwości.

   Oj, gdyby tego rodzaju niedoskonałości posiadały wyłącznie dzieci! Gdybyż udało się z nich wyrosnąć! Niestety, często bowiem i dorośli ulegają pokusie zmiany reguł w trakcie gry. Pół biedy, gdy odnosi się to tylko do innych ludzi, ale bywa, że i Pan Bóg zostaje w to wciągnięty! Nie występujemy jednak przeciwko, wbrew Niemu, ale ulepszamy reguły, modyfikujemy zasady, lukrujemy je obietnicami, coś ulepszamy, coś unowocześniamy. Zadajemy sobie trud zmieniania tak wielu spraw, by w efekcie zostało po staremu...

   Nic więc dziwnego, że Ozeasz upomina: „Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana!\". Słowa bowiem łatwo jest budować, przestawiać, układać w logiczne ciągi, tworzyć z nich akty żalu, skruchy, deklaracje i postanowienia, a niekoniecznie musi stąd cokolwiek wynikać. Stąd zachęta do oszczędzania słów, a Pan Jezus wyraźnie przypomni: najważniejsze, byś Boga miłował z całego serca, całym umysłem i całą swoją mocą. To takie proste...