Przy omdleniach albo w chorobie pierwsze, czego potrzeba człowiekowi to choćby odrobina wody. Ale nie tylko w tych sytuacjach. Oba dzisiejsze czytania łączy właśnie woda...

   Zatrzymajmy się na moment przy ewangelicznej wodzie - tej, z Sadzawki Owczej. Mocno ugruntowana była ona w tradycji starotestamentalnej, wiarą potwierdzoną doświadczeniem, że każdy wchodzący do tej wody w momencie jej poruszenia (jak wierzono - za pomocą skrzydła anioła), zostaje uzdrowiony. Była to jednak woda znajdująca się w obrębie murów świętego miasta, niedaleko świątyni, a więc przeznaczona dla wyznawców Jahwe. Ta z kolei, z wizji Ezechiela, jest wodą nie tylko wylewającą się poza mury miasta, ale z potężniejącą siłą prącą ku wschodowi... Nie ma wątpliwości, skąd pochodzi jej moc, bo przecież wypływa spod progu świątyni, ale wychodzi (a w zasadzie wypływa) ku światu. Tam zaś czyni porządki: uzdrawia wody słone, nawadnia stepy, budzi do życia cudowne drzewa owocujące każdego miesiąca i wydające liście o leczniczych właściwościach. A wszystko  to wyrywa się do świata.

   Pan Jezus, który nie potrzebował wody, by uzdrowić paralityka, sam - przy okazji innego święta żydowskiego - stanął wobec tłumów i wołał: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije. Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. Święty Jan natychmiast dodaje do tego swój komentarz: A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego.

   I ten właśnie Duch rozniesie po świecie moc Bożą, mającą swe źródło w Jerozolimie. Nie będzie to już tylko kierunek wschodni - obejmie On swoim działaniem cały świat. Trzeba tylko wierzyć.