Księga Wyjścia przedstawia dziś ewidentną winę narodu wybranego, a nawet zdradę swego Boga - tego, który wyprowadził ich z niewoli egipskiej po czterystu trzydziestu latach... Posunęli się bowiem do bałwochwalstwa. Dlaczego zabrakło tam głosu rozsądku? Dlaczego nikt nie protestował przeciwko zbiorowej głupocie? Na chwilę tylko zabrakło starego autorytetu, a już to, co nowe, popchnęło wszystkich ku zgubie. Rzeczywiście bowiem rozpalił się gniew Boga, gotujący się do zniszczenia całego narodu. Precedens już był - przy Potopie...

   Chociaż gniew Boga był słuszny i zamierzona kara jak najbardziej sprawiedliwa, to wystarczyło modlitewne wstawiennictwo jednego człowieka - właśnie owego starego autorytetu, aby sprawiedliwość Boża ustąpiła miejsca Jego miłosierdziu. Okazało się, że przeciw bezmyślności i głupocie tłumu, zmierzającemu ku przepaści, wystarczy wiara głęboka i ufność jednego tylko człowieka, aby odwróciły się sprawiedliwe wyroki Boże. Nie ma przy tym znaczenia, jakimi słowami posługiwał się Mojżesz ani jakich używał argumentów. Nie one przekonały Pana. Cóż mógłby wymyślić człowiek, o czym Pan Bóg wcześniej by nie wiedział. Chodziło o coś innego: jest człowiek, choćby jeden - jest nadzieja. Prosi o ocalenie, a więc zależy mu, bo błaga usilnie.

   To nadzieja również na dzisiejsze czasy i zbiorową głupotę tych, którzy lokują się daleko od Bożych dróg i innych usiłują skierować na manowce. Siła modlitwy niewielu jest w stanie przywołać Boże miłosierdzie w miejsce Jego sprawiedliwości.