Przez proroka Jeremiasza ponarzekał sobie Pan Bóg na swój stary lud. I miał rację, skoro ten nie potrafił docenić wielkiego dobrodziejstwa wybawienia z niewoli egipskiej i zaproszenia do wspólnoty ze swoim Panem i Wybawcą. Łatwo wyobrazić sobie owego niewolnika - zaszczutego, przestraszonego, który oswoił się już ze swoim losem, choć - na szczęście - nie pogodził. To właśnie pozwoliło mu wyciągać ręce do Boga i błagać o wybawienie. Dlatego odpowiedź Boga, w postaci posłańca - Mojżesza, spotkała się z pełnym wdzięczności przyjęciem. Ulegała jednak ostudzeniu na widok trudności, jakie towarzyszyć miały wyzwalanym. Niektórzy się poddawali, inni narzekali przeciwko Mojżeszowi, a więc i przeciwko Bogu. Wszystko to jednak odzwierciedla mentalność niewolniczą w tych ludziach. Właśnie dlatego musiał ich Pan Bóg - według słów Jeremiasza - ująć za rękę, by wyprowadzić z niewoli egipskiej. Wyobrażamy sobie to drżące ze strachu dziecko, które z patologicznego środowiska wyprowadza Pan... Nie doczekał się jednak wdzięczności: moje przymierze złamali, mimo że byłem ich Władcą. Stąd właśnie zapowiedź innego modelu tych relacji - odtąd Jego prawo wpisane będzie w głębi serc ludzkich i nie będzie już potrzeby przekonywania by trwać w wierności. Wszyscy bowiem Jego uznawać będą.

   Zapowiedź tego rodzaju realizować się zaczęła już za czasów Pana Jezusa. Oto bowiem przebywający w Jerozolimie Grecy, usłyszawszy widocznie o Nim, odszukali Filipa, mając nadzieję dostać się do owego Nauczyciela, dzięki protekcji apostoła. Nie wiemy, czy ostatecznie do tego spotkania doszło, ale próba jego zaaranżowania posłużyła Panu Jezusowi do objawienia nauki o potrzebie umieraniu dla siebie, dla własnych potrzeb i oczekiwań - by ocalić to, co najcenniejsze: życie wieczne. Do tego sposobu myślenia wiedzie długa droga, ale instrukcję ostatecznie mamy już „wdrukowaną\" w sercu..