Chorzy na trąd w czasach Chrystusa, byli wykluczani ze społeczeństwa, byli uznawani za gorszą kategorię ludzi. Przeżywali oni często wielkie osamotnienie gdzie nawet szklanki wody nie miał im kto podać. Pewnie wielu mogło im pomóc, ale nikt nie odważał się ich ruszać. Wielu uważało, że ludzie chorzy na trąd zostali ukarani przez Boga. Dla takich tworzono specjalne getta gdzie ich umieszczano.
   Postawa Chrystusa w dzisiejszym Słowie Bożym pokazuje wielką wrażliwość Boga na cierpienie człowieka. Ukazuje Boga pochylającego się nad trędowatymi. Co jest jednak kluczem do uzdrowienia tych ludzi? Wiara w Jezusa, który jest Synem Boga, wiara w to, że to On może uzdrawiać, że jest najlepszym lekarzem.
   Dzisiaj chrześcijan często traktuje się jako ludzi chorych na trąd, którzy stanowią zagrożenie dla społeczeństwa, bo stają w obronie Prawdy i godności człowieka. Wielu się brzydzi chrześcijaństwem i Chrystusem, bowiem jest niewygodny, gdyż stawia wymagania. Bóg pomimo, że wielu ludzi kpi sobie z Niego, dokonuje uzdrowień wielu serc. Dokonuje się to w ciszy ludzkich wnętrz, które są niezauważane przez innych ludzi. Dzisiejszy świat chciałby Boga i chrześcijan zamknąć w getcie, gdyż nie pasują do tego świata. Bóg jednak się tym nie zraża.
   Bóg, tak jak w Starym Testamencie uleczył z trądu Naamana, także i dzisiaj dokonuje wielu cudów, których często człowiek nie zauważa. To wszystko pokazuje jedno, że pomimo naszej niewierności Bóg wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć samego siebie.