Tak właśnie zwykło się określać wjazd Pana Jezusa na osiołku do świętego Miasta - Jerozolimy. Po ludzku nie ma wątpliwości, że był to oczywisty sukces Mistrza z Nazaretu. W czasie przedświątecznych przygotowań, gdzie nie tylko cała Jerozolima wylegała na ulice, śpiesząc do świątyni, ale też wielu pielgrzymów przybyłych spoza Palestyny by świętować tam, gdzie Bogu mieszkać się spodobało (Ps 68,17), On odbierał dowody ludzkiego szacunku, a nawet uwielbienia. W naszych ziemskich rachubach można by więc mówić o sukcesie. I to jakim! Chrystusa przecież nie tylko witano jako kogoś niezwykłego, ale okrzyknięto Go Synem Dawidowym. Słano przed Nim na drodze płaszcze i gałązki palm. To musiało budzić jednoznaczne skojarzenia: oto nowy Władca nadchodzi, spełniają się proroctwa, królestwo Boże jest tuż...

    Tylko Pan Jezus nie miał wątpliwości - spoglądając na owe rozradowane twarze, gardła uniesieniem rozpalone i oczy upojone nie-swoim sukcesem, doskonale wiedział, że to tłum bezrefleksyjnie poddający się zewnętrznemu działaniu. Wystarczy odpowiednio ich wysterować, aby już za kilka dni ci sami, rozradowani i wdzięczni za wszystko, stali się nieprzejednanymi wrogami. W ten sposób triumfalny wjazd stanie się zapowiedzią potwornej klęski. Klęski również niezrozumianej i źle odczytanej. Ta bowiem stanie się zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa.

   Właśnie dlatego trzeba robić wszystko, aby Chrystusa uczynić swoim osobistym Panem, a nie kierować się odczuciami tłumu. To zaś postanowienie każdego dnia odnawiać na kolanach...