Gdyby rozmnożenie chlebów i ryb nie było prawdą (a Ewangelie mówią nawet o dwukrotnym ich rozmnożeniu) to informacja ta prędko zostałaby oprotestowana przez pierwszych wyznawców Chrystusa, podobnie jak relacje o cudach dokonanych rzekomo przez Niego we wczesnym dzieciństwie - te, jako wieści sieroce, zostały zaadoptowane jedynie przez apokryfy. Ponieważ jednak to była prawda, a świadectwo jej dawały owe tysiące nakarmionych, bez obaw kolportujemy opis tego wydarzenia przez wieki, choć wobec technicznej strony owego cudu stajemy absolutnie bezradni. Stąd wiemy na pewno że, choć nie wiemy w jaki sposób.

   Trochę podobnie jest i z cudem przedstawianym w dzisiejszej Ewangelii, choć waga owego wydarzenia jest o wiele większa - dotyczy bowiem wszystkich żyjących wiernych, którzy Ciałem Chrystusa się posilają. Podczas Ostatniej Wieczerzy prawdopodobnie w osłupienie wprawił swoich uczniów Pan Jezus, mówiąc o chlebie i winie jako o swoim Ciele i Krwi. Nie rozumieli tego jeszcze wówczas. Dopiero później przyszła refleksja dotycząca manny, baranka paschalnego i wielu innych wydarzeń starotestamentalnych, które miały przygotować ludzkość na przyjęcie tej niesłychanej i nieracjonalnej prawdy. Wszystko to jednak świadczyć miało o tym, że nic w tym zakresie nie jest dziełem przypadku - wszystko jest przewidziane, starannie zaplanowane i tak dozowane, aby ludzie stopniowo oswajać się mogli z tą szokującą prawdą.

   Cóż z tego więc, że nie rozumiemy? Wątpliwości przezwyciężać należy ufnością, całkowitym zawierzeniem - jak Abraham, który wezwany do złożenia ofiary z własnego syna, również nie rozumiał, a (kto wie?) może nawet wewnętrznie buntował się przeciwko Bożej woli, ale ufał do końca i nie zawiódł się. Po cóż roztrząsać to, czego niepodobna ludzkim rozumem rozwikłać? Raczej ufajmy, trwając w dziękczynieniu za ów Dar, którego sami nie tylko życzyć, ale nawet i wyobrazić sobie byśmy nie umieli.