Zatrzymali ich, oddali pod straż, zebrali się, postawili ich w środku i pytali... W taki właśnie sposób św. Łukasz opisuje wydarzenia, które się rozegrały wokół Piotra i Jana po dokonaniu cudu uzdrowienia chromego. Oczywiście, że nie ów cud był podstawą do nękania uczniów Chrystusa. Obecne szczęście owego chromego nie przeszkadzało przywódcom narodu żydowskiego. Co innego kłuło ich w oczy: przypisywanie owego dobrodziejstwa Jezusowi z Nazaretu, którego oni przecież skazali byli na śmierć. I gdyby jeszcze tylko do tego ograniczało się ich nauczanie, ale nie! Oni mieli czelność wspominać swego Mistrza jako jedyną drogę zbawienia: I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.

   Tak, ale było to możliwe jedynie w oparciu o dary Ducha Świętego, którymi napełnieni zostali Apostołowie. Nie tyle więc oni sami rozpoznawali kierunki działań, nie tyle własną siłę prezentowali, nie tyle własnymi słowami się posługiwali, co udostępniali niejako siebie Bogu, aby przez nich - jako narzędzia swej łaski - On dokonywał dobrodziejstw. Z opisu powyższego wynika, że strach był dla nich uczuciem zupełnie obcym. Chciałoby się powiedzieć, że za nic mieli zagrożenia - bo uwznioślał ich cel nadrzędny: przyprowadzenie wszystkich do Chrystusa.

   W taki właśnie sposób należy działać: oddać się całkowicie do dyspozycji Chrystusowi Panu, nie bacząc na przeciwności - byle Ewangelia była głoszona.