Ileż to kłótni, sporów i konfliktów całkowicie niepotrzebnie wywołano! A wszystko w trosce o prawdę, dobro i racje... Okopują się niektórzy na straconych pozycjach nieprawdy i bronią ich jak niepodległości, a wcale nie wynika to ze złej woli - wprost przeciwnie: szczytna motywacja dodaje im skrzydeł, by z tym większym zaangażowaniem realizowali wytyczone sobie cele. Tak przecież było ze św. Pawłem, który w gorliwości o sprawy Boże zwalczał zwolenników Chrystusa. Nie inaczej rzecz się ma z prezentowanymi dziś dostojnikami żydowskimi, skupionymi w Sanhedrynie, którzy uwięzili Apostołów, a w konsekwencji „chcieli ich zabić\". Dlaczego? Przecież nie „zew krwi\" był motywacją ich działań, ale właśnie troska o dobro... (Swoją drogą ciekawe, ileż to zła rodzi się właśnie wtedy, gdy zbyt wielu angażuje się w walkę o dobro...)

   Istota problemu tkwi w posłuszeństwie - zbyt wielu ludzi jest niewłaściwie ukierunkowanych w słuchaniu. Pan Jezus już wcześniej ostrzegał: Uważajcie na to, czego słuchacie. Bo przecież ostatecznie zawsze bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi. Jakże wielu - niestety - zdyspensowało się od samodzielnego myślenia i powiela poglądy tak zwanej opinii publicznej, czyli - jak sugerowałaby nazwa - opinii większości. Słusznie jednak ktoś zauważył, że opinia większości zwykle jest opinią bardziej krzykliwej mniejszości. Stąd między innymi wziął się niesprawiedliwy wyrok wielkopiątkowego plebiscytu, wyraźnie sterowanego z tej instytucji, która w dzisiejszym pierwszym czytaniu zabrania Apostołom głoszenia w imię Jezusa Chrystusa. Pewnie nie mieli złych intencji, ale zapatrzeni byli w jakieś własne interesy. Nie słuchali Boga. Słuchali innych ludzi, a może samych siebie?

   Nie słuchali Boga...

   Może ktoś być sprawny administracyjnie i w swojej instytucji odnosić spektakularne sukcesy mierzone miarą ludzką, doczesną. Wcale nie oznacza to jednak, że powstaje dobro. Mówią, że dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane. Trzeba zawsze pytać Boga, czy to lub tamto się Jemu podoba i czy jest zgodne z Jego wolą. W rozmowie z Nikodemem Pan Jezus wyraźnie oddziela tych, którzy należą do ziemi i po ziemsku przemawiają od siebie, który przychodzi z wysoka. On ma zupełnie inną perspektywę, widzi dalej, rozumie lepiej, bo w łączności z Ojcem realizuje nawet ziemskie cele.

   Jakże by inaczej wyglądał ten świat, gdybyśmy wszyscy chcieli wznosić się wyżej, stawać bliżej Boga i zawsze pytać o Jego wolę. Pragnienie dobra nie skutkowałoby nigdy erupcją zła.