Po cudzie rozmnożenia chleba, który z pewnością musiał świdrować umysły uczniów Pańskich, posłuszni poleceniu swego Mistrza, odpłynęli od brzegu i kierowali się w stronę wskazaną przez Chrystusa. Warunki - jak pisze św. Jan - były okrutne: przeciwny wiatr i piętrzące się fale. To mogło być (i zapewne było) niebezpieczne. Jakież to ma jednak znaczenie, skoro tak rozkazał Pan? Posłusznie wypełniają więc Jego wolę, a On tymczasem poddaje ich kolejnej próbie: sam objawia się im, krocząc po wzburzonych falach... Nic dziwnego, że się przerazili, ale w tym wszystkim On sam uspokaja sytuację i to w dosłownym znaczeniu: morze się ucisza, a do serc zalęknionych uczniów wraca spokój - wywołany jednym tylko JA JESTEM. Te słowa, od czasów Mojżesza, są niejako szyfrem imienia Bożego. JA JESTEM oznacza bowiem nie tylko niezmienność wszechmocnego Stwórcy, ale też nieustającą obecność. Jakże ważna jest ona, szczególnie wtedy, gdy jesteśmy zalęknieni, strwożeni, przeczuwający najgorsze...

   Jakież znaczenie ma medalik na szyi, różaniec w kieszeni, krzyż przydrożny, kościół w pobliżu! Wszystko to mówi nam JA JESTEM! Nie lękajcie się!   Dlatego dbajmy o te znaki Bożej obecności. Bóg i tak zawsze jest przy nas, ale znaki owe są nieustannym przypomnieniem o tej, jakże bardzo uspokajającej prawdzie.