Dzisiejsza perykopa ewangeliczna przypomina współczesny reportaż lub notatkę prasową. Element sensacyjny, jakim niewątpliwie było cudowne rozmnożenie chleba, powoduje doszukiwanie się wcześniejszych okoliczności, jakich autor owej notatki był uczestnikiem. Stąd wspomnienie o pojedynczej łodzi na brzegu jeziora, wzmianka o uczniach, którzy odpłynęli bez swego Mistrza, a w związku z tym o gremialnym poszukiwaniu Cudotwórcy w miejscu nakarmienia tysięcy ludzi. Bezowocne poszukiwania skłaniają ich jednak do przeprawienia się do Kafarnaum i postawienia pytania Poszukiwanemu o sposób dotarcia na to miejsce.

   Tu wszystko jest ciekawe, wszystko jest sensacją i właściwie gotowym materiałem na co najmniej reportaż filmowy, a może nawet utrzymujący w napięciu film... Niewykluczone, że jest to celowy zabieg św. Jana. W ten sposób usiłuje on skupić uwagę na Tym, który z całą pewnością na nią zasługuje - tyle, że zdecydowanie mniej ze względu na wyjątkowość wydarzenia, którego był sprawcą, a bardziej na to, co szczególnego ma do powiedzenia. To zaś niekoniecznie musi być ciekawe dla zagonionych, zabieganych, poszukujących. Pan Jezus wyhamowuje ich jednym zdaniem, stanowiącym zarazem wyrzut: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale żeście jedli chleb do sytości. Nikt nie zaprzeczył. Możliwe, że nawet doznali zawstydzenia. W tym miejscu można by zapytać, po co my jeździmy do sanktuariów - po cud, wodę ze źródełka, czy też aby przeżyć wyjątkowe spotkanie? Pan nie pozostawia wątpliwości: najcenniejsze jest spotkanie prowadzące do wiary w Tego, którego Bóg posłał. Wszystko zaś po to, by bez wątpliwości realizować wolę Ojca i osiągnąć zbawienie. Taka droga najczęściej pozbawiona jest nadzwyczajnych efektów, ale cierpliwie wiedzie do najistotniejszego celu.