No właśnie - jak dzieci... Widzą a nie dostrzegają, słuchają a nie rozumieją. Jak można było wypalić do Pana Jezusa pytaniem: Jaki więc znak uczynisz, abyśmy go ujrzeli i Tobie uwierzyli? Po prostu nie do wiary. A skąd niby owe tłumy, które się zbiegły, zjechały czy wręcz spłynęły do Kafarnaum właśnie dlatego, że gruchnęła wieść o nadzwyczajnym cudzie dokonanym przez Nauczyciela z Nazaretu? Przecież właśnie dla owego znaku odszukali Chrystusa, a nawet przyprowadzili swoich znajomych. I bardzo dobrze. Dzięki temu zebrało się o wiele większe audytorium i wszyscy będą mogli za chwilę usłyszeć coś bardzo ważnego. Cóż takiego chce (zarówno im jak i nam) zakomunikować Pan Jezus?

   Chlebem Bożym jest ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu. To wspaniała oferta! Trzeba ją jeszcze dobrze zrozumieć. Na prośbę bowiem o nieustanne dostarczanie takiego chleba, odpowiada Pan Jezus: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. Myliłby się jednak ten, kto oczekiwałby bogactwa i obfitości darów ziemskich w zamian za trwanie przy Chrystusie. Przez tysiąclecia nauczyliśmy się odczytywać prawa natury, prawa rządzące ekonomią itd. Gdyby tak było, większość ludzi siedziałaby w kościołach na adoracji Najświętszego Sakramentu, od czasu do czasu zerkając na ekran telefonu - o ile wzrosły zasoby konta bankowego... Odwrotnie: Pan Jezus - goły i kruchy jak opłatek, mając za plecami wszystkie bogactwa świata, chce nas jednak pouczyć, że należy się modlić o chleb nasz powszedni, ale przebywając z Nim, coraz doskonalej rozumieć, jak niewiele trzeba do szczęścia. W miarę upływu czasu i przebywania w Jego towarzystwie, coraz bardziej zawęża On pole naszego widzenia i stara się koncentrować naszą uwagę na tym, co najistotniejsze. Nie przybywa w tym czasie dóbr, ale coraz bardziej przekonujemy się, ile z tych posiadanych jest nam zupełnie niepotrzebnych. Stopniowo uwaga nasza przenosi się z materii na ducha, a Pan Bóg odkrywa przed nami o wiele doskonalsze pokłady życia duchowego, przygotowując nas na absorpcję szczęścia nie do skonsumowania.