Wydawać by się mogło, że życie to po prostu jakiś pojemnik, do którego wkładamy rzeczy istotne i wartościowe dla nas, choć mieszczą się w nim i takie, których chcielibyśmy się pozbyć... Niemniej jednak, życie ma swoją pojemność, a my zupełnie nie mamy na nią wpływu - nie wiemy kiedy się zakończy. Cóż więc może oznaczać życie w obfitości? Chodzi najpewniej o życie nie z jednego pojemnika, życie nieograniczone, czyli życie wieczne.

   Aby je zapewnić, Pan Bóg ucieka się do różnych działań nadzwyczajnych. Sytuacja opisana w dzisiejszym pierwszym czytaniu jest na to dowodem. Do Korneliusza posłał anioła, który nakłonił go do sprowadzenia z Jafy Piotra. Przed Piotrem z kolei rozpostarł trzykrotnie tajemniczą wizję czystych i nieczystych zwierząt, którymi miał się posilić. To były niewątpliwie znaki, każące niecierpliwie oczekiwać finału. Nastąpił on szybciej niż się spodziewali - gdy bowiem Piotr zaczął przemawiać do domowników setnika z Cezarei, Duch Święty zstąpił na przygotowywanych do chrztu w podobnie spektakularny sposób jak na apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. A przecież byli to poganie... Objaśnienie tego znaku, dosłownie, zamknęło usta zgorszonym postawą Piotra, który śmiał zasiadać do stołu z nieobrzezanymi. Wszystko po to, by udowodnić, że Pan pragnie życia w obfitości dla wszystkich - również dla pogan.