Abyście się wzajemnie miłowali... Przecież to pragnienie każdego człowieka! Zgoda i miłość w rodzinie, otwartość, życzliwość, wzajemna pomoc, świadomość, że jest się kochanym, że ma się kogoś, kto zawsze czeka, pyta życzliwie z troską i zainteresowaniem... A to chyba wcale nie ideał, ale rzeczywistość, która w wielu domach się realizuje. (Dlaczego nie wszędzie?) Pewnie, że i tam od czasu do czasu występują jakieś spory, nieporozumienia, ale jeśli miłość jest autentyczna, to szybko następuje pojednanie, bo jak długo można utrzymywać czas złowrogiej ciszy czy milczenia beznamiętnego, jeśli spod warstwy emocjonalnego bałaganu wyrywa się ta miłość najprawdziwsza?

   Chrystusowy nakaz wzajemnej miłości bez oporów więc przyjmujemy. Wprowadzanie go w życie nie jest jednak takie proste. Przeszkodą na drodze kładą się bowiem zarówno nasze osobiste słabości jak i zewnętrzne pokusy czy wręcz intrygi osób trzecich. Aby w tym gąszczu się nie zniechęcić i nie zagubić raz obranej drogi, trzeba wiele cierpliwości i wytrwałości. Skąd je brać? Tu z pomocą przychodzi sam Chrystus - przykład Jego życia. Jakże często On, będąc Bogiem, sam trwał na modlitwach (i to długich) z Ojcem! Ileż razy uzgadniał swoją z Jego wolą. I to jest chyba owa droga, którą kroczyć winniśmy, chcąc spełnienia w życiu najgłębszych pragnień dotyczących miłości, poczucia własnej wartości, szczęścia i wewnętrznego pokoju. Dlatego nie można być szczęśliwym z jakimkolwiek człowiekiem, jeśli wpierw nie jest się w pełnej łączności z Bogiem. Stamtąd bowiem płynie nasza siła - to jest źródłem cierpliwości, zdolności do ofiar i poświęceń. Na takim paliwie najsłabsza istota ludzka osiągnie swój cel.