Nie mamy informacji na temat chrztu Apostołów - przynajmniej takiego, któremu poddał  się Pan Jezus, czyli chrztu Janowego. Niemniej jest to wielce prawdopodobne, choćby ze względu na samego Pana, którego tamci starali się naśladować.  

   Według relacji św. Łukasza, Paweł znalazł w Efezie nowych wyznawców Chrystusa, którzy ochrzczeni zostali jedynie na sposób Janowy. Apostoł musiał im wyjaśniać, że był to jedynie chrzest nawrócenia - taki gest, mający świadczyć o szczerej woli naprawienia swego życia i powrotu do Boga. Chrzest sakramentalny pochodzi od Chrystusa Pana, a dokonuje się w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Owocem jego jest obmycie z grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów uczynkowych, włączenie do wspólnoty dzieci Bożych i wyciśnięcie na duszy tak zwanego charakteru sakramentalnego, czyli niewidzialnej pieczęci Boga. Obrzęd w zasadzie podobny, ale w tym drugim tkwi nieobliczalny potencjał. Gdyby przyjąć, że apostołowie przeszli przez wody chrztu Janowego, łatwo dałoby się wytłumaczyć słowa Pana Jezusa: rozproszycie się, każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Zupełnie inaczej to wyglądało, gdy już zostali umocnieni Duchem Świętym - jeden po drugim, z odwagą szli na śmierć, nie przestając głosić Chrystusa.

   Czasem się zastanawiam, czy przypadkiem i w naszych czasach chrzest nie jest traktowany na sposób magiczny, powierzchowny. Przecież gdyby wierzono w jego sakramentalną moc, gdyby tym, którzy zostali nim obdarowani towarzyszyła świadomość wielkości otrzymanego daru, nie byłyby zmarnowane jego owoce. Znamię sakramentalne, choć niewidzialne, to przecież trwalsze niż tatuaż - nie byłoby kwestionowane i nie byłoby prób wymazania go z chrzcielnych ksiąg mocą bardziej lub mniej przemyślanej decyzji... Zostawicie Mnie samego... ale Ja nie jestem sam. Nasz Pan jest zawsze z Ojcem w Duchu Świętym. Jakże można by sobie wyobrazić wieczność poza Tą Wspólnotą?